Vandaag was het al weer de 14e keer dat is moest dialyseren. Ik verneem wel dat ik er steeds meer moeite mee heb dat ik zo vroeg uit bed moet, en de lange zit in het ziekenhuis. Zelf mijn Applewatch begint al te ‘mopperen’ dat ik veel minder slaap dan wat ik normaal doe. Het voelt net of ik iets ergs heb gedaan waar ik voor gestraft wordt. En dat ik daarvoor een electronische enkelband heb gekregen. Niks kan meer spontaan, alles moet je plannen om je dialyse heen. Je heb daarop het gevoel dat je de controle over je leven kwijt bent. En dan te bedenken dat dit misschien wel 5 jaar of zelfs langer moet. Dat doet geen goed aan je humeur. Vandaag kwam de diëtiste langs om te kijken hoe het nu ging. Ondanks dat ik nu wel af en toe eet blijk ik toch te weinig eiwitten binnen te krijgen. Dat komt omdat het eiwit afgebroken wordt tijdens de dialyse. En verder voel ik dat ik steeds meer neusverkouden wordt na de dialyse. Maar ja je moet wel het is nu nog een kwestie van overleven en als ik dan een donor (ik hoop heel snel) gevonden heb dan kan ik eindelijk gaan leven. Groetjes José.